Szczęśliwość zależy od nas samych

Kobiety to rzeczywiście słabsza płeć?
Nie. Są pilotami, żołnierzami, astronautkami. To wojowniczki, tylko wojowanie w każdej epoce jest inne. Są silne, potrafią pracować na wielu płaszczyznach, łączyć macierzyństwo i dom z pracą zawodową. Nie kryją uczuć, wiedzą czego chcą. Żyją dłużej, może dlatego, że dbają o zdrowie i nie duszą w sobie emocji. Ale wciąż zbyt wiele kobiet nie odkryło swojego potencjału.

Zanim zaczęła Pani pisać, słowo "pisarka" kojarzyło się Pani z takim
życiem, jakie wiedzie teraz?
O sobie myślę jako o autorce dwóch wydanych książek i trzeciej gotowej do wydania. Wiele się nie zmieniło. Czasem jestem gdzieś zapraszana, ktoś proponuje wywiad. Koresponduję z czytelnikami i w Szczytnie pozdrawiają mnie nieznane osoby. Jestem otwarta na ludzi, szybko wchodzę w bliższe relacje. Lubię ich słuchać, to gotowe historie, tylko oplątać fikcją. Lubię żyć zwyczajnie. Sława to zaburza, a ja chcę mieć wszystko  zrównoważone.

Praca pisarza daje satysfakcję, ale jest też wyczerpująca. Czy miewa
Pani kryzysy twórcze?
Muszę dbać o kręgosłup i oczy. To też wysiłek psychiczny i samotność, w której  się zatracam. Piszę tylko z ciszą i moimi postaciami. Tu dziękuję mężowi. W głowie mam wiele historii, ale lubię poddawać się lenistwu, uciekać od pisania na długo. Piszę swoim tempem, dla przyjemności, nie ilości. Inaczej nie miałabym radości z pisania. Lubię być z fajnymi ludźmi, czytać, zwiedzać, być we dwoje. Pisanie to miły dodatek.

Pisanie jest spełnieniem Pani marzeń czy może kobiecą misją?
Nie myślę, że to misja. Będąc dziewczynką chciałam zostać poetką, bo:
"Ja chciałbym, chciałbym, chciałbym być poetą,
Bo dobrze, dobrze być poetą,
Bo u poety nowy sweter
Zamszowe buty, piesek seter
I dobrze żyć na świecie (...) "
Ujęły mnie słowa w wykonaniu Leszka Długosza, ale nie dojrzałam do pokazania światu moich wierszy. Zawsze ciągnęło mnie do ludzi sztuki.  Do wernisaży, wieczorów poetyckich, różnych artystów. Wciąż miałam szalone marzenia i spełniałam je. Choćby te o własnej stajni i zamieszkaniu w lesie. Mam w sobie dużo dziecka i harcerki. Dużo czytam i zaczęłam pisać, ot, zwyczajnie. Spełniam się w pisaniu, ale nie tylko w nim. Wciąż poszukuję, a żyje się dopóki się szuka.

Co powinna robić kobieta, aby żyć długo i szczęśliwie?
Aby długo żyć - nie wiem. Jestem z rodziny długowiecznej. Najdłużej żyła moja babka, w trzech wiekach. Urodziła się w XIX, odeszła w XXI. Może mam geny. Szczęśliwość zależy od nas samych. Każdy rozumie to inaczej. Szczęśliwi mają pasje, robię piękne rzeczy, udzielają się, są pogodni. Nie obrażają się, nie zazdroszczą, wspierają się, nie mają agresji i zawiści. Pięknie mówią i piszą. Często się śmieją, potrafią słuchać. Sieją pozytywną aurę, miło z nimi być. Są spełnieni i słoneczni. Mają swoje życie. Nieszczęśnicy nie kochają własnego życia, więc żyją życiem innych, wszytko negują, krytykują. Taki wybór i karma. Jest ich mnóstwo, ale szczęśliwi nie wpuszczają ich do swojego świata, nie pozwalają się rozpanoszyć, niszczyć harmonii. Nie tłumaczą. To nic nie da. Uzdrawianie siebie każdy musi sam zacząć. Początek drogi do szczęścia to pokochanie siebie. Kto ma chorą duszę i nie ma szacunku do siebie, nie ma go dla innych. Jest mały, ubogi. Lubię wpatrywać się w ludzkie twarze. W nich jest wszystko. Ufam intuicji, to ponoć mój anioł. Kocham pięknych ludzi, nimi się otaczam. Życie jest jedno, pędzi, szkoda go dla malkontentów, toksycznych osób. Szczęście jest dane każdemu, tylko je wydobyć. Nie każdemu się chce, bo to wysiłek. Jak się z tym upora,chętnie zaproszę go do mojego świata.