Święto Zmarłych - czas zadumy nad przemijaniem

Święto Zmarłych to jeden z najsmutniejszych dni w roku, dzień pełen melancholii, zadumy, wspomnień o bliskich, których już nie ma obok nas, ale pozostają wciąż w naszej pamięci. Uśmiechają się z fotografii, otulają ciepłem wełnianego szalika wydzierganego dla nas przez babcię w prezencie gwiazdkowym, odmierzają upływający czas na wyblakłym cyferblacie zegarka podarowanego przez ojca. Bywa, że są w naszych myślach na co dzień, ale w tym listopadowym czasie wspominamy ich w szczególny sposób i dajemy temu wyraz pochylając głowy nad grobami.
1 listopada Kościół katolicki obchodzi uroczystość Wszystkich Świętych. Dzień ten kojarzy się dla wielu ze zniczem, z grobem bliskich osób, z cmentarzem, dla innych z wiązanką kwiatów, jeszcze dla innych z modlitwą i pamięcią o tych, którzy wyprzedzili nas w drodze do wieczności.

Nigdy nie jesteśmy gotowi na śmierć najbliższych...
Pani Leokadia na cmentarzu w Szczytnie odwiedza męża, który do wieczności odszedł nagle 3 lata temu. Mimo, że mieszka z dziećmi, wciąż tęskni za swoją drugą połówką.
— Na grób przychodzę często, jakoś łatwiej mi znieść samotność. Patrzę jak płoną znicze i wspominam — opowiada 67-latka. — Przeżyliśmy razem wiele dobrych lat, ponad czterdzieści. Doczekaliśmy się dzieci i wnuków. Niestety, mąż pewnego dnia zasłab, wezwaliśmy pogotowie, jednak zawał był tak silny, że zmarł. Pierwszego listopada całą rodziną przyjeżdżamy na cmentarz, modlimy się, a potem zasiadamy razem do stołu i opowiadamy historie sprzed lat. Wspominamy tych bliskich, których już z nami nie ma — dodaje.
Idąc cmentarnymi alejami co chwila napotykamy groby naszych bliskich, przyjaciół, znajomych. Często mijamy groby dzieci. Jest ich wiele.
- Syn zmarł w wieku 12 lat - opowiada pani Kamila. - I choć minęło już ponad 10 lat ból jest ogromny. Za każdym razem gdy wspominam Michała nie mogę powstrzymać łez. To takie trudne, gdy rodzic musi pożegnać się z dzieckiem. Cały świat się wali człowiekowi na głowę. Obwinia się wszystkich, szczególnie siebie, że mogło się zapobiec, coś zmienić. Gdy stoję nad grobem dziecka i patrzę na płonące świece to myślami wracam do chwil kiedy syn był z nami. I choć mam jeszcze dwójkę dzieci to nic nie ukoi mojego bólu. O tym się nie zapomina - zapewnia.

Nie zapominajmy o bohaterach...
1 listopada to również tradycja nawiedzania miejsc pamięci narodowej i cmentarzy wojennych. W tradycji polskiej pamięć o tych, dzięki którym żyjemy w wolnym kraju, nosi szczególne znamiona. Liczne znicze i kwiaty na grobach bliskich to tradycja chyba każdej polskiej rodziny. Istnieją jednak mogiły opuszczone i zapomniane i to od nas zależy, czy na nich również zapłonie symboliczny ogień pamięci.